"Kaznodzieja" Camilla Läckberg

tytuł oryginału: Predikanten

seria/cykl wydawniczy: Erika Falck tom 2, Czarna Seria

wydawnictwo: Czarna Owca

data wydania: luty 2010
wydanie pierwsze: 2004

liczba stron: 440
ocena: 2/5



Opis:
"Akcja drugiej powieści kryminalnej Camilli Läckberg, tak jak poprzedniej, rozgrywa się w Fjällbackce, małej miejscowości na zachodnim wybrzeżu Szwecji. Patrik Hedström i jego koledzy z komisariatu w Tanumshede stają przed bardzo skomplikowaną zagadką. Jaki jest związek między morderstwem młodej kobiety, której zwłoki odnaleziono w Wąwozie Królewskim, a sprawą sprzed dwudziestu pięciu lat, dotyczącą zaginięcia dwóch dziewczyn? Prawda okazuje się okrutniejsza, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać…"

Po pierwsze i najważniejsze muszę przyznać- nie zaskoczyło. Powieść kryminalna jak powieść kryminalna- całkiem niezła, klimat jest, choć nikły. Jednak nie było tego czegoś. Czegoś co sprawia, że niewiele myślimy i dajemy się porwać akcji, czegoś co nie daje nam oderwać się od książki, dzięki czemu przeżywamy każde wydarzenie i potrafimy wczuć się w położenie bohaterów, odczuwamy to co oni. Czego brakowało? Polotu? Jak zwał tak zwał. W książce Camilli Läckberg tego nie odnalazłam. Co dziwne były momenty wciągnięcia, ale też takie kiedy nie interesowałam się przebiegiem akcji.
Niezmiernie irytował mnie sposób wprowadzania nowych informacji dotyczących śledztwa. Było to na zasadzie: Patrik odebrał telefon, przez chwilę rozmawiał. Ach to było zaskakujące! Niewiarygodne! Pospiesznie wybiegł z komisariatu. Koniec. Nowy rozdział. W ten sposób czytelnik nie mógł mieć jasnego obrazu sytuacji i musiał czekać aż pani Läckberg łaskawie wyjawi czego dowiedział się Patrik. Jasne, jasne ktoś powie, że w ten sposób autorka budowała napięcie itd., ale jakoś inni autorzy radzą sobie bez takich "sztuczek" co 20 stron.
Bohaterzy tej książki nie zdobyli mojej sympatii. Może mieć na to wpływ to, że nie czytałam pierwszej części, ale wydali mi się jacyś bezosobowi, jakiś ogólny zarys postaci, ale żadnych mocniejszych charakterów.
Do tego Erika mnie denerwowała z tą jej nieporadnością radzenia sobie z gośćmi i tym, że wszyscy bez wyjątku odjechali źli, a podczas pobytu byli namolni i chamscy. I same dziewczyny z 1979 roku- to co czuły (że niemal lubiły swojego oprawcę) było... dziwne. Nie znam się na psychologii, ale wydaje mi się, że nie tak powinny się czuć, a przynajmniej nie w tak krótkim czasie. Może Viconia się wypowie, może ja po prostu nie znam mechanizmów ludzkiej psychiki ;)
Sam wątek kryminalny po przyjrzeniu mu się w całości też nie był jakiś specjalnie błyskotliwy, a już rozwiązanie było nieco śmieszne, tyle tam było nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności, że aż za dużo jak na jedną książkę.
Podsumowując Kaznodzieja nie podobał mi się. Przede wszystkim nie przypadł mi do gustu styl pani Läckberg jak i wątek kryminalny.
Cieszę się, że nie skusiłam się na kupienie pakietu czterech pierwszych części sagi. W sumie nie przekreślam Läckberg całkowicie, ale nie wrócę do jej twórczości w najbliższym czasie. Słyszałam, że w Kamieniarzu Läckberg się rozkręca, więc może następną pozycją będzie właśnie ta książka?



Baza recenzji Syndykatu ZwB