"Florenckie lato" Judith Lennox

tytuł oryginału: Catching the Tide

tłumaczenie: Bożena Kucharuk

wydawnictwo: Prószyński i S-ka

data wydania: listopad 2011

liczba stron: 258

ocena: 2/6

opis:
"Siostry Tessa i Frederica Nicolson spędzają ostatnie beztroskie lato 1933 roku w pięknej Villi Millefiore w pobliżu Florencji. Cztery lata później włoskie wakacje są jedynie dalekim wspomnieniem, a Tessa, jako wzięta modelka, korzysta z uroków londyńskiego życia. Nieprzewidywalna i impulsywna, uważa, że miłość jest jedynie pasjonującą grą, dopóki namiętny romans z żonatym mężczyzną nie doprowadzi do tragicznych konsekwencji. Gdy jej dotychczasowe życie legnie w gruzach, Tessa powróci do Florencji, by leczyć udręczone serce. Stęskniona za siostrą Frederica decyduje się na wyjazd do Włoch. Przeżywa tam niebezpieczne chwile, a pewne przypadkowe spotkanie na zawsze zmienia jej życie. Losy sióstr komplikuje wybuch II wojny światowej. Walka o przetrwanie staje się ważniejsza od pogoni za szczęściem…"

Okładka Florenckiego lata jest niezwykle klimatyczna i świetnie komponuje się z tytułem. Przedstawia ona fragment ogrodu z piękną ścieżką wiodącą do altanki. Jednocześnie jest tajemnicza. Pierwszy rozdział tej książki idealnie pasuje i do tytułu, i do okładki.

Niestety czar dość szybko pryska. Oczekiwałam niesamowitego włoskiego klimatu. Czasy w jakich toczy się powieść również obiecywały niepowtarzalny klimat. Muszę przyznać, że mocno się zawiodłam.
Po pierwsze akcja książki toczy się we Włoszech jedynie w jakiejś 1/5 i tylko tam czuć jakiś klimat. Natomiast nie poczułam niczego szczególnego przez resztę książki, kiedy opisywane wydarzenia toczyły się w Anglii.
Po drugie równie dobrze można umieścić fabułę w wieku XXI. Nie odczułam ani trochę szczególności tamtych czasów ani wojny.


Brak klimatu to niestety nie jedyna wada Florenckiego lata (swoją drogą absurdalny tytuł, oryginał można przetłumaczyć jako Łapiąc przypływ (co moim skromnym zdaniem też średnio pasuje do książki :P)). Kolejną jest to, że akcja jest tam dość powolna i właściwie książka jest taka nijaka. Monotonna akcja, dość nudna i zmierzająca donikąd fabuła sprawiły, że książkę czytało się z niewielkim zainteresowaniem. 
Do tego bohaterowie nie byli dość wyraziści albo gdy już jakiś był postacią zapadającą w pamięć autorka pozbyła się go w taki sposób, że równie dobrze mogłaby pominąć tą scenę i więcej o nim nie wspominać.


Jedynymi plusami jakie dostrzegam jest to, że książkę szybko i gładko się czyta oraz plastyczne opisy. Choć i do nich na początku nie mogłam się jakoś przekonać. Widać styl pani Lennox jest dość specyficzny i nie za bardzo mi się podoba.


Wiem, że dość surowo oceniłam tę książkę, ale niestety nie znalazłam w niej nic szczególnego ani ciekawego. Jeśli miałabym komuś polecić to wielbicielom spokojnych obyczajówek. A może znajdzie się tutaj jakiś fan pani Lennox? W każdym razie jeśli ktoś ma ochotę na książkę opowiadającą o zawiłych ludzkich losach, która w żadnym razie nie jest mdłym romansidłem (na szczęście!) to może być zainteresowany sięgnięciem po Florenckie lato.


Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.