"Oko jelenia: Drewniana twierdza" Andrzej Pilipiuk

Trzeci tom cyklu Oko jelenia najbardziej przypadł mi do gustu z dotąd przeczytanych.

Opis:
"Zaprawdę powiadam ci, przeczytasz szybciej niż myślisz. Na początek nokaut. W kosmosie. Dla Oka nie ma zmiłuj. Ucieczka do przeszłości to obóz przetrwania dla Marka, Staszka i Heleny. W XVI-wiecznej Norwegii krzyżują się bowiem drogi i interesy istot z różnych czasów, stron świata i wszechświata. Jest śmiertelnie niebezpiecznie, zawsze pod górę. Czasem cuchnie. Zawsze pachnie wolnością, przygodą i wędrówką. Nie polecamy tej książki, jeśli masz coś pilnego. Bo nie odłożysz szaleńczej misji."





Co się na to złożyło? Na pewno to, że wciągnęłam się całkowicie w wir akcji. Choć na początku miałam wrażenie, że nic nie pamiętam z poprzednich tomów i że w ogóle się nie wciągnę to po kilkudziesięciu stronach siedziałam już po uszy w intrygach i knowaniach mieszkańców szesnastowiecznej Norwegii. I nie tylko...

Pilipiuk serwuje nam to co poprzednio: akcję, akcję i jeszcze raz akcję. Z tym, że ten tom wydaje mi się lepszy. Zniknął wszechwiedzący Marek, który przypomina sobie  wszystko co jest istotne- czyli coś co tak denerwowało w pierwszej części. Wszystko jest jakby bardziej naturalne. Lepiej poznajemy średniowieczną (? mam wrażenie, że to był raczej barok) Norwegię, zwyczaje tamtych ludzi i, coś co bardzo cenię, rozdział z historii zapomniany, o którym nie mówi się na lekcjach historii, o którym nie ma w podręcznikach- Związek Hanzeatycki. Uwielbiam takie zapomniane rozdziały historii w książkach. Podobnie było w Trylogii Husyckiej Sapkowskiego, w której poznaliśmy husytów właśnie.

Z lekkim rozbawieniem czytałam o tęsknotach Marka do marketów, ale później uświadomiwszy sobie jak ja bym się czuła bez udogodnień XXI wieku... Cóż... zagrzebałam się głębiej w ciepłą kołderkę dziękując Bogu, że nie dopuszcza by jakiś szalony kosmita zniszczył moją ukochaną Ziemię i przeniósł mnie do średniowiecza i wróciłam do czytania...

Grubość książki wydaje mi się w sam raz- ani za długa, ani za krótka. Choć jestem pewna, że nie dałabym rady przeczytać kolejnego tomu od razu, bo czułabym się za bardzo przesycona. W książce był pewien element zaskoczenia, pewien wątek sprawił, że mam ochotę przeczytać kolejną część, a za zakończenie można by się posunąć do użycia siły... Jak można przerywać w takim momencie? Na pocieszenie mówię sobie, że gorzej mieli Ci, którzy czytali cykl na bieżąco ;)

Ocena: 5.

Cytaty:
"Mury to tylko symbol [...]. Prawdziwą twierdzę buduje się z serc i umysłów. Z siły ducha i umiłowania wolności."
"Człowiek twardy ugnie się przed siłą, a potem do równowagi wróci, by cios w odwecie zadać. Dlatego należy go upokorzyć, by raz złamany, gdy w błoto padnie i nim się zbruka, już się nie podniesie. To nie obłęd, to wyrachowanie. Kalkulacja chłodna umysłu wielkiego, ale złej sprawie służącego."